English
nasrin64 guestbook (715) Sign guestbook
People are oftenunreasonable, illogical andself-centered; .Forgive them anywayIf you are kind, People may accuseyou , of selfish, ulterior motives; .BeKind anyway If you are successful,you will win some false friends andsome true enemies; Succeed anyway,people may cheat you; .Be honestand frank anyway What you spendyears building, someone coulddestroy overnight; .Build anyway Ifyou find serenity and happiness,they may be jealous; .Be happyanyway The good you do today,people will often forgettomorrow; .Do good anyway Givethe world the best you have, and itmay never be enough; Give theworld the best you've got .anywayYou see, in the final analysis. it isbetween you and God; It is neverbetween you and them .anywayﻣﺮﺩﻡ ﺍﻏﻠﺐ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻮﺭﻫﺴﺘﻨﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.ﺍﮔﺮﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ،ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻫﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﺪ.ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖﺑﺎﺷﯿﺪ،ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﮐﺎﺫﺑﯽ ﺩﻭﺭﺗﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ،ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﯽ ﺻﺎﺩﻕ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦﺣﺎﻝ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ.ﺍﮔﺮ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﺎﺷﯿﺪ،ﺍﺷﺨﺎﺻﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﺮﺗﺎﻥ ﮐﻼﻩﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ.ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻃﯽ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ،ﻣﻤﮑﻦﺍﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮐﻨﻨﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦﺣﺎﻝ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ.ﺍﮔﺮﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮﯾﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪﺷﻤﺎ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﮐﻨﻨﺪ،ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ.ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﻣﺮﻭﺯﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﺩﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵﮐﻨﻨﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﻫﯿﺪ.ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﺪ،ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻤﮑﻦﺍﺳﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ،ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﯿﺪ.ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪﺩﺭﻧﻬﺎﯾﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ،ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﺳﺖ؛ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻧﯿﺴﺖ.
چقدر ناز غزل را کشیده ام که سراید
تمام سوز دلم را ز دوردست نگاهت
به کوچه های عبورت چقدر اب بپاشیم
یواشکی من و این چشم های مانده به راهت
هنوز می رسد از لا به لای این همه تقویم
صدای ندبه و زاری ز جمعه های پگاهت
چه قصه ها که شنیدم ز کودکی ز ظهورت
نیامدی و شدم خود چه قصه گوی پر اهت
چقدر هلهله دارد طنین سبز طلوعت
چقدر همهمه دارد گدای این همه جاهت
چگونه جان بسپارم به پای سرخ ظهورت
به وقت گفتن این شعر و یا رکاب سپاهت
شکسته بال عروجم ز تیرهای معاصی
خدا کند که نیفتم ز دیدگان سیاهت
تمام شهر و محل را سپرده ام که بگویند
به هر کجا که تو هستی خدا به پشت و پناهت
دعاترین دعاها همین دعای نگار است
امان بده که بمیرم به پای بقیت الاهت
تمام سوز دلم را ز دوردست نگاهت
به کوچه های عبورت چقدر اب بپاشیم
یواشکی من و این چشم های مانده به راهت
هنوز می رسد از لا به لای این همه تقویم
صدای ندبه و زاری ز جمعه های پگاهت
چه قصه ها که شنیدم ز کودکی ز ظهورت
نیامدی و شدم خود چه قصه گوی پر اهت
چقدر هلهله دارد طنین سبز طلوعت
چقدر همهمه دارد گدای این همه جاهت
چگونه جان بسپارم به پای سرخ ظهورت
به وقت گفتن این شعر و یا رکاب سپاهت
شکسته بال عروجم ز تیرهای معاصی
خدا کند که نیفتم ز دیدگان سیاهت
تمام شهر و محل را سپرده ام که بگویند
به هر کجا که تو هستی خدا به پشت و پناهت
دعاترین دعاها همین دعای نگار است
امان بده که بمیرم به پای بقیت الاهت
ﺁﺩﻣﮏ ﺁﺩﻣﮏ ﺁﺧﺮ ﺩﻧﻴﺎﺳﺖ ﺑﺨﻨﺪ ﺁﺩﻣﮏ ﻣﺮﮒ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺑﺨﻨﺪ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﻱ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﺑﺨﻨﺪ ﺩﺳﺘﺨﻄﻲ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮﺩ ﺷﻮﺧﻲ ﮐﺎﻏﺬﻱ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺨﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺩﺭﺩ ﺗﻮ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻓﮑﺮﺑﮑﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ ﺑﺨﻨﺪ
ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯿﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣـﺘﻨﻔﺮﻧﺪﺳﭙﺎﺱ. ،ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺍ ﻗﻮﯾﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺍﺯﮐﺴﺎﻧﯿﮑﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ،ﺁﻧﺎﻥﻗﻠﺐ ﻣﺮﺍ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺍﺯﮐﺴﺎﻧﯿﮑﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﮎﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ...،ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻣﻮﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯﮐﺴﺎﻧﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣـــــﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭﻡﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥﻣﯽ ﺩﻫﻧﺪ
داغ تو دارد این دلم
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی تو برای شاعری واژهخبر نمی شود
بغض دوباره دیدن ات هست و بدر نمی شود
فکر رسیدن به تو ، فکر رسیدن به من
از تو به خود رسیده ام اینکه سفر نمی شود
دلم اگر به دست تو به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات سینهسپر نمی شود
صبوری و تحمل ات همیشهپشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو ابری و تر نمی شود
به فکر سر سپردنم به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمی شود
همیشگی ترین من ، لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو ، دگر سحر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
بی تو برای شاعری واژهخبر نمی شود
بغض دوباره دیدن ات هست و بدر نمی شود
فکر رسیدن به تو ، فکر رسیدن به من
از تو به خود رسیده ام اینکه سفر نمی شود
دلم اگر به دست تو به نیزه ای نشان شود
برای زخم نیزه ات سینهسپر نمی شود
صبوری و تحمل ات همیشهپشت شیشه ها
پنجره جز به بغض تو ابری و تر نمی شود
به فکر سر سپردنم به اعتماد شانه ات
گریه بخشایش من که بی ثمر نمی شود
همیشگی ترین من ، لاله نازنین من
بیا که جز به رنگ تو ، دگر سحر نمی شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود
ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺴﺖ ﺍﺯﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪﺷﺴﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺮﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻥﻗﻔﺲ ﺳﺮﺩ ﺍﻃﺎﻗﻢ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻣﯿﭙﺮﺩ ﻣﺮﻍﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻭﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭘﺮ ﻣﺮﻏﺎﻥﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺷﺴﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽﻫﺎﺳﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻫﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﮔﻞ ﻫﺎﯼﺍﻣﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺎ ﻫﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻣﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﺷﺐ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻫﺴﺖ ﺩﻝﻗﻮﯼ ﺩﺍﺭ ﮐﻪ ﺳﺤﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦﻭ ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ ............. ﮔﺎﻩ ﻣﯽﺍﻧﺪﯾﺸﻢ .... ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﯾﻦﻓﺎﺻﻠﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺨﺸﺶ ﺩﺍﺭﯼﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺒﺨﺸﺪ ﻭ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻣﺼﺮﻉ ﺷﻌﺮﯼﺯﯾﺒﺎ ﺳﻄﺮ ﺑﺮ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦﻫﺴﺘﯽ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺷﮑﻮﻫﯽﺩﯾﮕﺮ ﺭﻭﻧﻘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻪﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﯾﺎ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪﺭﺍ ﻣﯿﺒﺨﺸﯽ
ﺷﺐ ﻗﺪﺭﺍﺳﺖ ﻭﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩﻋﺎﯾﻢ،ﺯﻋﻤﻖﺩﻝﺩﻋﺎﯾﯽ ﮐﻦ ﺑﺮﺍﯾﻢ،ﺍﮔﺮﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪﻣﻌﺸﻮﻗﺖﺭﺳﯿﺪﯼ،ﺧﺪﺍﺭﺍﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺷﮏﺩﯾﺪﯼ،ﮐﻤﯽ ﻫﻢﻧﺰﺩﺍﻭﯾﺎﺩﯼ ﺯﻣﺎﮐﻦ،ﮐﻤﯽ ﻫﻢﺟﺎﯼﻣﺎﺍﻭﺭﺍﺻﺪﺍﮐﻦ،ﺑﮕﻮ ﯾﺎﺭﺏ ﻓﻼﻧﯽ ﺭﻭﺳﯿﺎﻩﺍﺳﺖ،ﺩﻭﺩﺳﺘﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﻭﻏﺮﻕ ﮔﻨﺎﻩﺍﺳﺖ.ﺍﻟﺘﻤﺎﺱﺩﻋﺎ
ﻋﻠﻲ ﺍﻱ ﻫﻤﺎﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁﻳﺘﻲ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﻮﺍ ﻓﮑﻨﺪﻱ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻳﻪﻱ ﻫﻤﺎ ﺭﺍ****ﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﺷﻨﺎﺳﻲ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺭﺥ ﻋﻠﻲ ﺑﻴﻦﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ****ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﻓﻨﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪﭼﻮ ﻋﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪﻱ ﺑﻘﺎ ﺭﺍ****ﻣﮕﺮ ﺍﻱ ﺳﺤﺎﺏ ﺭﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﺒﺎﺭﻱ ﺍﺭﻧﻪ ﺩﻭﺯﺥﺑﻪ ﺷﺮﺍﺭ ﻗﻬﺮ ﺳﻮﺯﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﺳﻮﺍ ﺭﺍ****ﺑﺮﻭ ﺍﻱ ﮔﺪﺍﻱ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﻋﻠﻴﺰﻥﮐﻪ ﻧﮕﻴﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻲ ﺩﻫﺪ ﺍﺯ ﮐﺮﻡ ﮔﺪﺍ ﺭﺍ****ﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻦﭼﻮ ﺍﺳﻴﺮ ﺗﺴﺖ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﮐﻦ ﻣﺪﺍﺭﺍ****ﺑﺠﺰ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﺁﺭﺩ ﭘﺴﺮﻱ ﺍﺑﻮﺍﻟﻌﺠﺎﺋﺐﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻬﺪﺍﻱ ﮐﺮﺑﻼ ﺭﺍ****ﭼﻮ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﺑﻨﺪﺩ ﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺎﮐﺒﺎﺯﺍﻥﭼﻮ ﻋﻠﻲ ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩ ﻭﻓﺎ ﺭﺍ****ﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺗﻮﺍﻧﻤﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺸﺮ ﺗﻮﺍﻧﻤﺶﮔﻔﺖﻣﺘﺤﻴﺮﻡ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﺷﻪ ﻣﻠﮏ ﻻﻓﺘﻲ ﺭﺍ****ﺑﺪﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻥ ﻓﺸﺎﻧﻢ ﻫﻠﻪ ﺍﻱ ﻧﺴﻴﻢﺭﺣﻤﺖﮐﻪ ﺯ ﮐﻮﻱ ﺍﻭ ﻏﺒﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﺭ ﺗﻮﺗﻴﺎ ﺭﺍ****ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﻳﺖﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﻬﺎ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺻﺒﺎ ﺭﺍ****ﭼﻮ ﺗﻮﻳﻲ ﻗﻀﺎﻱ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻱﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥﮐﻪ ﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﻩ ﺁﻓﺖ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ****ﭼﻪ ﺯﻧﻢ ﭼﻮﻧﺎﻱ ﻫﺮﺩﻡ ﺯ ﻧﻮﺍﻱ ﺷﻮﻕ ﺍﻭ ﺩﻡﮐﻪ ﻟﺴﺎﻥ ﻏﻴﺐ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺍ ﺭﺍ****»ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﺴﻴﻢﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲﺑﻪ ﭘﻴﺎﻡ ﺁﺷﻨﺎﺋﻲ ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺭﺍ«****ﺯ ﻧﻮﺍﻱ ﻣﺮﻍ ﻳﺎ ﺣﻖ ﺑﺸﻨﻮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺴﺖﺷﻬﺮﻳﺎﺭﺍ--------------
ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻠﺦ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ،ﻧﺸﺪﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺪﻧﺸﺪﻟﺐ ﺗﻮ ﻣﯿﻮﻩ ﯼ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻭﻟﯽ ﻟﺐﻫﺎﯾﻢﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻃﻌﻢ ﻟﺐ ﺳﺮﺥ ﺗﻮ ﺩﻝﮐﻨﺪ، ﻧﺸﺪﺑﺎ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﺸﺘﻢ ﻭﮔﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﯿﭻ ﮐﺲ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺸﺪﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺟﺎﯼﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﻨﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻧﺸﺪﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺷﺒﯽﺷﺎﻋﺮﻫﺎﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺷﺮﻡ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ:ﻧﺸﺪ!ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮﯼ
* * * * * * * * *
تنگ غروب و ساحلِ شور و نوا ي شب قدر
شكسته كشتي دلم، به ناله هاي شب قدر
بر پرِ سجاده‌ي دل، گره نشسته، وا نما
اي گل سجاده نشين، به يك دعاي شب قدر* خورشيد چراغکي ز رخساره علي ست، مه نقطه کوچکي ز پرگار علي ست- هرکس که فرستد به محمد(ص) صلوات، همسايه ديوار به ديوار علي ست.
تاراج دل به تيغ دو ابروي دلبر است، مستي قلب عاشقم از جام کوثر است.
بر سر در بهشت خدا حک شده چنين،بختش بلند هر که گرفتارحيدر است
تنگ غروب و ساحلِ شور و نوا ي شب قدر
شكسته كشتي دلم، به ناله هاي شب قدر
بر پرِ سجاده‌ي دل، گره نشسته، وا نما
اي گل سجاده نشين، به يك دعاي شب قدر* خورشيد چراغکي ز رخساره علي ست، مه نقطه کوچکي ز پرگار علي ست- هرکس که فرستد به محمد(ص) صلوات، همسايه ديوار به ديوار علي ست.
تاراج دل به تيغ دو ابروي دلبر است، مستي قلب عاشقم از جام کوثر است.
بر سر در بهشت خدا حک شده چنين،بختش بلند هر که گرفتارحيدر است
ﺁﺩﻡ ﻫـﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﻨـﺪﺯﻧـﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪﻣﯽ ﻣﯿـﺮﻧـﺪ ﻭ ﻣﯽﺭﻭﻧـﺪ ...ﺍﻣـﺎ ﻓـﺎﺟﻌـﻪ ﯼﺯﻧـﺪﮔﯽ ِ ﺗــﻮﺁﻥ ﻫـﻨﮕـﺎﻡ ﺁﻏـﺎﺯﻣﯽ ﺷـﻮﺩﮐـﻪﺁﺩﻣﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﺩﺍﻣــﺎ ﻧـﻤﯽﻣﯿـﺮﺩ! ﻣـﯽﻣـــﺎﻧــﺪﻭ ﻧﺒـﻮﺩﻧـﺶ ﺩﺭ ﺑـﻮﺩﻥﺗـﻮﭼﻨـﺎﻥ ﺗـﻪ ﻧـﺸﯿـﻦ ﻣﯽﺷـﻮﺩﮐـﻪ ﺗـــﻮ ﻣﯽ ﻣﯿـﺮﯼﺩﺭﺣﺎﻟـﯽ ﮐـﻪ ﺯﻧــﺪﻩ ﺍﯼ ...* * ** * * * * *
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﻳﺪﻛﺮﺩ،ﮔﺎﻩ ﺑﺎﻳﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥﮔﺎﻩ ﺑﺎﻳﻚ ﺩﻝ ﺗﻨﮓ،ﮔﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪﺭﻭﻳﻴﺪﺩﺭﭘﺲ ﯾﮏﺑﺎﺭﺍﻥ.ﮔﺎﻩ ﺑﺎﻳﺪﺧﻨﺪﻳﺪﺩﺭﻏﻤﻲ ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎﻥ
روزی مجنون از روی سجاده ی شخصی عبور کرد، مرد نماز را شکست و گفت: مردک در حال راز و نیاز با خدا بودم تو چگونه این رشته را بریدی؟ مجنون لبخندی زد و گفت: عاشق بنده ای هستم و تو را ندیدم،تو عاشق خدایی و مرا دیده ای !!......
ﻋﻤﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻏﻤﺖ ﺭﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩﺍﯾﻢ.. ﺭﻭﯼ ﻭ ﺭﯾﺎﯼ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩﺍﯾﻢ .. ﻫﻢ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻭﻧﺮﮔﺲ ﺟﺎﺩﻩ ﺳﭙﺮﺩﻩﺍﯾﻢ.. ﻫﻢ ﺩﻝ ﺑﺮﺁﻥ ﺩﻭ ﺳﻨﺒﻞ ﻫﻨﺪﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩﺍﯾﻢ .. ﻃﺎﻕ ﻭ ﺭﻭﺍﻕ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﻗﺎﻝ ﻗﯿﻞﻋﻠﻢ.. ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺟﺎﻡ ﻭ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﻪ ﺭﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩﺍﯾﻢ.. ﻣﺎﻣﻠﮏ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ..ﻣﺎﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ..ﺩﺭﮔﻮﺷﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭼﻮ ﻧﻈﺎﺭﮔﺎﻥ ﻣﺎﻩ ..ﭼﺸﻢ ﻃﻠﺐ ﺑﺮﺁﻥ ﺧﻢ ﺍﺑﺮﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ...ﺗﺎﺳﺤﺮﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭﭼﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ..ﺑﻨﯿﺎﺩﺑﺮﮐﺮﺷﻤﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ.. ﺑﯽ ﻧﺎﺯ ﻧﺮﮔﺴﺶﺳﺮﺳﻮﺩﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﻣﻼﻝ.. ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺑﺮﺳﺮ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ.. ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﻝﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻋﻤﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻏﻤﺖ ﺭﻭﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ.. ﺭﻭﯼ ﻭ ﺭﯾﺎﯼ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ .. ﻫﻢ ﺟﺎﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻭﻧﺮﮔﺲﺟﺎﺩﻩ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ.. ﻫﻢ ﺩﻝ ﺑﺮﺁﻥ ﺩﻭ ﺳﻨﺒﻞﻫﻨﺪﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ .. ﻃﺎﻕ ﻭ ﺭﻭﺍﻕ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭﻗﺎﻝ ﻗﯿﻞ ﻋﻠﻢ.. ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺟﺎﻡ ﻭ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﻪ ﺭﻭﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ.. ﻣﺎﻣﻠﮏ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﺸﮑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ.. ﻣﺎﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ.. ﺩﺭﮔﻮﺷﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭼﻮ ﻧﻈﺎﺭﮔﺎﻥﻣﺎﻩ .. ﭼﺸﻢ ﻃﻠﺐ ﺑﺮﺁﻥ ﺧﻢ ﺍﺑﺮﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ...ﺗﺎﺳﺤﺮﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭﭼﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ..ﺑﻨﯿﺎﺩﺑﺮﮐﺮﺷﻤﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ.. ﺑﯽ ﻧﺎﺯ ﻧﺮﮔﺴﺶﺳﺮﺳﻮﺩﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﻣﻼﻝ.. ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺑﺮﺳﺮ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ.. ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﻝﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﺕ ﮐﺠﺎﺳﺖ.. ﺩﺭﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻥﺧﻢ ﮔﯿﺴﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ .ﺍﺕ ﮐﺠﺎﺳﺖ.. ﺩﺭﺣﻠﻘﻪﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺧﻢ ﮔﯿﺴﻮ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ای پاکترین حس خدا:خسته و غریبیم،درکوچه های بیکسی وسرگردانیم در واپسی ها، نیازمان تویی و بس.دیرگاهیست که درسپیــده دم پاییــزی،درجــاده هــای مه گرفتــه، برفراز کوهی ازعشق،ازغم فراق تـو نــاله ها سرداده و از دوریت چــون ابــربهــاریگریسته ایم
